Leczenie drżenia samoistnego za pomocą propranololu

Propranolol a drżenie samoistne

Analizując charakterystykę produktu leczniczego z propranololem (Propranolol WZF) można natrafić na informację, że jest to lek wskazany do farmakoterapii drżenia samoistnego. Propranolol należy do grona preparatów zwanych beta-adrenolitykami – oznacza to, że przyczynia się on do hamowania aktywności receptorów beta-adrenergicznych β1 i β2. Właściwości propranololu polegają na ograniczeniu oddziaływania katecholamin (adrenalina i noradrenalina) na wspomniane receptory, co w konsekwencji powoduje osłabienie siły skurczu mięśnia sercowego i zmniejszenie częstotliwości jego rytmu oraz spadek ciśnienia tętniczego.

Propranolol ograniczając oddziaływanie adrenaliny i noradrenaliny przyczynia się do zmniejszenia somatycznych objawów zaburzeń lękowych, wśród których może występować drżenie mięśniowe. Niemniej jednak propranolol okazuje się skuteczny w redukcji drżenia samoistnego, które nie jest powiązane z występowaniem chorobliwego lęku i niepokoju. Mechanizm działania tego leku w farmakoterapii choroby Minora nie został poznany. Pacjentom podaje się od 80 do 160 mg propranololu na dobę – wedle niektórych wskazań, dawka ta może wynosić od 240 do 320 mg dziennie. Ilość ta powinna być podzielona na pomniejsze porcje. Lek poleca się stosować w postaci tabletek o przedłużonym uwalnianiu, co umożliwia zastosowanie preparatu kilka razy w trakcie dnia.

Inne sposoby leczenia drżenia samoistnego

Farmakoterapia choroby Minora może być realizowana także innymi preparatami:

prymidon (25-750 mg);
gabapentyna (1200 mg);
topiramat (300-400 mg);
alprazolam (0,75-2,75 mg);
zastrzyki z toksyny botulinowej (100 jednostek aplikowanych w mięśnie zginaczy i prostowniki ręki).

W leczeniu drżenia samoistnego wykorzystuje się też zabiegi neurochirurgiczne. Talamotomia jest operacją polegającą na niszczeniu jąder wzgórza odpowiedzialnych za generowanie drżenie mięśni. Drugim jest elektryczna stymulacja głębokich części mózgowia.